Τρίτη 18 Μαρτίου 2014

"Εχω ύφος , με συγχωρείτε!"

Είναι δύσκολο πράγμα να πηγαίνεις στη δουλειά το πρωί με καθαρό το μυαλό. Κουβαλάς στο κεφάλι σου ένα σωρό έγνοιες και η καθημερινή λίστα είναι γεμάτη πριν ακόμα σηκωθείς από το κρεβάτι. ( Περί περιεχομένου λίστας βλέπε:  «Εσύ γιατί δεν είσαι χαμογελαστή  καθόλου;»)
Φτάνοντας εκεί, και με τη τσίμπλα στο μάτι, πριν καλά καλά πιεις μια γουλιά καφέ να' σου και εμφανίζεται μια κυρία μέσα στη τρελή χαρά (μα που τη βρήκε τέτοια όρεξη στο αξημέρωτο;) και σου λέει "καλημέρα σας!"

Εγώ είμαι αυτή η κυρία. Είναι Δευτέρα και τη Παρασκευή έληγε ο χρόνος δανεισμού για τα παραμύθια των παιδιών. Εντάξει, δεν κατάφερα να τα ανανεώσω τηλεφωνικώς. Γι' αυτό και νωρίς νωρίς το πρωί εμφανίστηκα στη πόρτα της δανειστικής βιβλιοθήκης. Έτρεμα μη μου κιτρινίσουν την κάρτα δανεισμού και δε μπορούσα να πάρω άλλα. Ποιος ακούει το Θάνο μετά! "Δε μπορούμε να δανειστούμε βιβλία; Γιατί μαμά;" Τι θα του έλεγα; "Συγγνώμη αγάπη μου αλλά η μαμά ξέχασε τη Παρασκευή να τους πάρει τηλέφωνο..."  Δεν είναι ωραία η αίσθηση να δίνεις την παραμικρή απογοήτευση στο παιδί σου...Για ελαφρυντικό πάντως δηλώνω ότι τα είχα πάει τη Τετάρτη αλλά ήταν κλειστοί λόγω απεργίας. Αυτά σκεφτόμουν καθώς πήγαινα στη βιβλιοθήκη αφού άφησα τον Αλέξη στο Παιδικό Σταθμό.  Για καλή μου τύχη είχαν ανοίξει!

Μπαίνω μέσα και τα φώτα δεν είχαν ανοίξει ακόμη, και υπάλληλος πουθενά.
-Καλημέρα! Λέω εγώ αβέβαια και μόλις την βλέπω να εμφανίζεται από μια πόρτα χαμογελάω πλατιά επαναλαμβάνοντας το χαιρετισμό μου.

Τη βλέπω να έχει ένα εχθρικό ύφος σαν να έβλαψα κάποιο πολύ στενό συγγενικό της πρόσωπο και μόνο που δε με χαστούκισε με τα λόγια της όταν απάντησε αντί για καλημέρα:
-Δε μπορώ να σας κάνω τίποτα , δεν έχω ανοίξει ακόμη, μόλις τώρα άφησα τη τσάντα μου μέσα.
-Θα έρθω αργότερα τότε, δε χρειάζεται να έχετε αυτό το ύφος απάντησα εγώ που είμαι και εύθικτη που να μην ήμουνα.
-Έχω ύφος ε; Τι ύφος δηλαδή; Συνέχισε με το ίδιο απότομο ύφος και η ειρωνεία μπήκε και αυτή στο παιχνίδι.
-Έχετε απότομο ύφος. Εγώ είδα ανοιχτή τη πόρτα και είπα να έρθω. Εάν δεν είστε έτοιμη να περάσω αργότερα. 
-Αντί να μιλάς τόση  ώρα θέλεις να καθίσεις και να περιμένεις να ανοίξω; Συνεχίζοντας στον ίδιο τόνο.

Να' τος και ο ενικός! Αδυνατώ να καταλάβω γιατί είναι τόσο δύσκολο στους ανθρώπους που έχουν θέση σε δημόσιο ή ημιδημόσιο πόστο να μιλούν στους ανθρώπους που εξυπηρετούν στον πληθυντικό. Ούτε φιλαράκια είμαστε ούτε πήγαμε μαζί στον στρατό (εκ των πραγμάτων στη δική μας τη περίπτωση!) Όταν η εργασία κάποιου περιλαμβάνει την εξυπηρέτηση κοινού θεωρώ ότι είναι τουλάχιστον επαγγελματισμός να απευθύνεται στους άλλους στον πληθυντικό!
Το προσπέρασα αυτό γιατί είναι κακή ενέργεια να αρχίσει η μέρα με διαπληκτισμό, όσο και αν το επιδίωκε η κυρία.
-Θα περάσω σε λίγο που θα είστε έτοιμη. Εκείνη εξαφανίστηκε πίσω από μία πόρτα ενώ εγώ τελείωνα τη φράση μου: Απλώς δε καταλαβαίνω προς τι τέτοιο ύφος!
-'Εχω ύφος, με συγχωρείτε! Φώναξε από μέσα  με λόγια που ξεχείλιζαν ειρωνεία.
-Σας συγχωρώ! Απάντησα βγαίνοντας από την πόρτα χωρίς να ακούσω την απάντησή της...που είμαι σίγουρη ότι δε θα μου άρεσε.

Έπρεπε να δώσω λίγο χρόνο και σε εκείνη που φαντάζομαι δε της έφταιγα εγώ απλά έτυχε να  βρεθώ εκεί για να ξεσπάσει επάνω μου και έπρεπε να πάρω λίγο χρόνο για τον εαυτό μου, να προσπαθήσω να τη δικαιολογήσω (όσο και αν ήταν δύσκολο!) για να μην αναγκαστώ να μπαίνω με βαριά καρδιά κάθε φορά που επισκέπτομαι τη βιβλιοθήκη. Ο χρόνος που μεσολάβησε ήταν θείο δώρο. Ήμουν πιο ήρεμη και σίγουρα το ίδιο ήταν και εκείνη. Για την ακρίβεια, δε νομίζω ότι στις τόσες επισκέψεις που είχαμε κάνει να ήταν ποτέ πιο οικεία απ' ότι εκείνο το πρωί. Το απόγευμα που πήγα εκεί με το Θάνο για να διαλέξει βιβλία τελείωνε η βάρδια της και ήταν τόσο φιλική μαζί του όσο δεν υπήρξε ποτέ. Το ίδιο και ο συνάδελφός της, που είχε ενημερωθεί για το συμβάν.

Ο χρόνος είναι θησαυρός. Σου δίνει μια τελείως διαφορετική οπτική των πραγμάτων που εν θερμώ φαντάζουν καταστροφή. Αξίζει να τον χρησιμοποιήσουμε υπέρ μας. Είτε έχει να κάνει με τις σχέσεις είτε με τις κοινωνικές συναναστροφές είναι πολύτιμο εργαλείο και ακόμη περισσότερο για τα παιδιά μας. Γι' αυτό και όταν τα παιδιά θυμώνουν προσπαθώ να τους μάθω να δίνουν λίγο χρόνο στον εαυτό τους: "Πάρτε μια βαθιά ανάσα και μετρήστε μέχρι το είκοσι." Δεν πιάνει πάντα, αλλά όταν γίνεται, στο τέλος καταλήγουμε να γελάμε!

Είχατε κάποια παρόμοια εμπειρία που θα θέλατε να μοιραστείτε; Πως θα το χειριζόσασταν εάν ήσασταν στη θέση μου;





16 σχόλια:

  1. Από τέτοιες εμπειρίες Δέσποινά μου, άλλο τίποτα!! Χρειάζεται τρομερή ψυχραιμία, ειδικά όταν εκ των πραγμάτων είναι απαραίτητο να πηγαίνεις από υπηρεσία σε υπηρεσία, όπως είμαι αναγκασμένη να κάνω λόγω δουλειάς. Ήσουν πάντως τυχερή που μετά ήταν ευγενική, γιατί συνήθως δεν συμβαίνει αυτό. Σε φιλώ γλυκά... ήρθα από το Link party του Γίναμε γονείς! Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Είχα διαβάσει κάπου, ότι πρέπει πάντα να κάνουμε μια παύση ανάμεσα στην πράξη και στην αντίδρασή μας σε αυτή την πράξη. Όπως για παράδειγμα όταν θυμώνουμε με τα παιδιά μας. Παύση, ανάσες, μετά πείτε με ηρεμία ότι έχετε να πείτε. Λειτουργεί. Και υπομονή. Οι άνθρωποι που εξυπηρετούν κόσμο συναντούν κάθε καρυδιάς καρύδι καθημερινά και πολλές φορές γυρίζουν σε μια δύσκολη καθημερινότητα. Πόσο δίκιο έχεις! Να δίνουμε λίγο χρόνο και όλα θα είναι καλύτερα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. εγώ δεν ξέρω αν θα απαντούσα εξ αρχής, αλλά το λέω τώρα που είμαι εδώ και όχι εκεί!! ο χρόνος όμως σίγουρα είναι καταλυτικός!!
    Από το Link party Γίναμε γονείς

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Α καλα ,τι νευρα πρωι πρωι;Εγω παντως οτι κι αν μου συμβαινει προσπαθω στους αλλους που δεν μου φταινε να φέρομαι ομορφα.Τι μου φταινε οι ανθρωποι..Ποσο μαλλον η συγκεκριμενη που θα μπορουσε απλα να σου πει να περιμενεις...
    απο το παρτυ του Γιναμε Γονεις!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Εγώ δεν θα απαντούσα...Έχω σταματήσει να ασχολούμε....Με χαλάνε οι εντάσεις και το κάνω βασικά για δικό μου καλό!
    Από το Link party Γίναμε γονείς

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Κορίτσια μου απαντάω ομαδικά! Γενικότερα, δε μιλάω η έρμη, αλλά καμιά φορά μου τη βαράει κι εμένα, και τους τη λέω με το γάντι!
    Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αχ και εγω νομιζω οτι δεν θα της αντί μιλούσα ,δεδομενου οτι θα την έβλεπα καθε φορα που θα επισκεπτόμουν την βιβλιοθήκη!!καποιες φορές δεν εχουμε και εμεις την απαιτούμενη ηρεμία και εκει ειναι που πρεπει να δίνουμε χρόνο και να ξεκιναμε τις ανασούλες!!!
    Έρχομαι απο το παρτυ του γίναμε γονείς !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ σωστά! Όπως λέει και ο λαός, πριν μιλήσουμε τη βουτάμε τη γλωσσίτσα μας στο μυαλό!

      Διαγραφή
  8. Ανώνυμος2/5/14, 11:37 μ.μ.

    Διάβασα και το post και τα σχόλια... την αμαρτία μου θα την πω... αν ήμουν σε δύσκολη μέρα, δεν θα το κράταγα το στόμα μου. Απαιτώ να μου μιλούν όπως μιλάω, και δεν ανέχομαι τα νεύρα του ο καθένας να τα ξεσπάει πάνω μου. Μαθαίνω στα παιδιά μου να είναι ευγενείς και να απαιτούν την ευγένεια και από τους άλλους... Στο σούπερ μάρκετ σήμερα ο Δημήτρης που είναι στα πέντε, είπε σ' έναν ηλικιωμένο "Δεν είναι σωστό να με σπρώχνετε, μπορείτε να μου πείτε να κάνω στην άκρη". Ξαφνιάστηκα. Ο παππούς το έγραψε εκεί που δεν πιάνει μελάνι και συνέχισε... Σας θαύμασα να πω την αλήθεια! Δεν είμαι σίγουρη ότι εγώ θα έπαιρνα το χρόνο μου... (από το Link Party του Γίναμε Γονείς)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ θαύμασα αυτό που είπε ο γιός σου! Μπράβο του, να τον χαίρεσαι! Όσο και να τα μαθαίνουμε τα παιδιά μας, μερικές φορές είναι παρορμητικά όπως το ορίζει και η φύση τους!

      Διαγραφή
  9. Πωπω, δύσκολη η κατάσταση... Εγώ δεν θα κρατιόμουν! Όσο για τον ενικό, με βρίσκεις σύμφωνη! Όλα έχουν και τα όριά τους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το πιστεύεις οτι με ενοχλεί αφόρητα αλλά ΠΟΤΕ μέχρι τώρα δε το έχω κάνει παρατήρηση σε κανεναν; Να δούμε ποιός θα την πληρώσει στο τέλος! Χιχιχι!

      Διαγραφή
  10. Πόσες φορές έχω ανοίξει το στόμα μου και πετάω κοτρόνες και μετά το μετανιώνω... Τελικά πραγματικά το να αφήνουμε λίγο χρόνο να περάσει μπορεί να είναι σωτήριο! Αν και στην θέση σου δεν θα κρατιόμουν! Θα το άνοιγα!

    Σε ευχαριστώ για την συμμετοχή σου στο πάρτυ! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Μόλις γνώρισα το τη σελίδα αυτή και χαίρομαι πραγματικά που σας διαβάζω... να πω λοιπόν και εγώ την θέση μου....Η δουλειά μου έχει να κάνει με την εξυπηρέτηση πολλών ανθρώπων και δεδομένου ότι είναι σε έναν δύσκολο τομέα όπως αυτός της υγείας αντιμετωπίζω και γω και οι συναδέλφισες μου κάθε καρυδιάς καρύδι...ειλικρινά πολλές φορές όσο και να θέλουμε να είμαστε εξυπηρετικές ή χαμογελαστές, κάποιοι άνθρωποι μας οδηγούν σε χρόνο dt εκτός ορίων.... και ΔΥΣΤΥΧΩΣ δεν έχουμε το χρόνο-πάνω στην ένταση της δουλειάς να το αντιμετωπίσουμε....Ντρέπομαι που το λεώ, αλλά πολλά πρωινά που έτυχε να ξυπνήσω από τις 5:00 για να φτάσω στη δουλειά μου 6:30 (μια ώρα νωρίτερα του καθορισμένου) λόγω εκκρεμοτήτων που μπορώ να τελειώσω μόνο όταν είμαστε κλειστά, βλέπω απ΄' έξω κόσμο να μου χτυπάνε να ανοίξω ενώ ξέρουν το ωράριο λειτουργίας, τα νεύρα χτυπάνε κόκκινο, δεν ξέρω αν μπορεί καμία σας αν δεν δουλεύει σε παραπλήσιο πόστο να το καταλάβει, αλλά όντως χαίρομαι όταν συναντώ ανθρώπους που καταλαβαίνω ότι τους κοιτάω άγρια και χωρίς κανένα χαμόγελο, να έρχονται μετά από κάμποση ώρα να πάρουν αποτελέσματα εξετάσεων και να μου δίνουν άφεση αμαρτιών,...πραγματικά τότε κερδίζουν το πιο ειλικρινές μου χαμόγελο και με κάνουν να ταπεινωθώ (κάτι που χρειάζομαι για να γίνω καλύτερος άνθρωπος).....αυτοί οι άνθρωποι είναι ευλογημένοι και απαραίτητοι !!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ για το σχόλιο σου, καταλαβαίνω τη θέση σου, είναι δύσκολη αλλά χαίρομαι που αντιλαμβάνεσαι και τη θέση των άλλων!

      Διαγραφή
  12. Αχ Δέσποινα κι εγώ σαν κι εσένα είμαι...ολίγον τι, ευερέθιστη και εύθικτη! Κάπως έτσι θα της απαντούσα... δεν πρέπει όμως, το ξέρω! Οφείλουμε να δίνουμε χρόνο στους άλλους... μια κακιά στιγμή ήταν που έτυχε να την ζήσεις εσύ! φιλάκια γλυκό κορίτσι
    Υ.Σ.:χαθήκαμε τελευταία Δεσποινάκι, έχω πολύ καιρό να διαβάσω νέα σου! Εύχομαι όλα να 'ναι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Οι απόψεις όλων σεβαστές αρκεί να μην εκφράζονται με προσβλητικό τρόπο.